Quote Zondag: I love that friend you don’t see for days, weeks, even months and the bond is still strong as ever ❤️

Vorige week had ik het over de vrienden voor het leven. En vandaag schrijf ik met een brok in mijn keel, over de vrienden die je minder vaak ziet maar ook zo diep in mijn hart zitten. Zoals mijn vriendin die al vanaf januari aan het vechten is tegen kanker. Door de Corona kon ik niet lijfelijk bij haar zijn maar ik stuurde kaartjes, we appten, en toen ze er aan toe was gingen we videobellen. We noemden dat een Beeld Bel Date. Meer dan een uur kletsten we dan bij en vooral veel samen lachen. Ik noemde haar liefkozend mijn favoriete muts. Ze droeg namelijk een mutsje omdat ze kaal was geworden door de chemo. Afgelopen 4 augustus had ze de laatste chemo en was ze schoon verklaard. En ik wilde maandag haar bellen of we konden afspreken. Maar vanochtend kreeg ik een belletje van haar dochter dat het niet goed met haar ging. Ze heeft Corona en een longontsteking en vecht nu voor haar leven in het ziekenhuis. Zo dat hakte erin. Had die rot kanker haar niet klein gekregen krijgt ze die andere rot ziekte erbij. Je voelt je zo machteloos, ik kan alleen weer duimen en een kaartje sturen.

Onze vriend maakt gelukkig kleine stapjes en ligt weer in Eindhoven, daar zo blij om en nu treft het mijn vriendin. Ze is volledig gevaccineerd maar had natuurlijk nul weerstand dus kon dat rot virus toch toeslaan.

We kennen elkaar van de zwemles, iedere zaterdag zaten we bij de Sauna heel vroeg te wachten tot onze kids klaar waren. Het klikte meteen en uren hebben we gekletst over Sons and Daughters onze favoriete soap. Door de jaren ( 28 jaar) hebben we altijd contact gehouden, niet dagelijks maar zodra we elkaar zagen was het goed. In goede en slechte tijden. Dus lieve schat, vecht en kom weer als winnaar uit de strijd.

Lieve mensen, geniet van het leven en van deze mooie dag. Ik heb net twee kaartjes af: 1 voor haar en 1 voor onze vriend. Die zien jullie hier van de week wel. Even mijn hoofd leeg gemaakt. Maar nu met schrijven van deze blog komen toch de tranen. Hopelijk gebeurd er weer een wonder zoals bij onze vriend.

Liefs Ine